Wat te verwachten als je een gebroken scheenbeen hebt (2024)

Descheenbeenis het grote scheenbeen tussen de knie en de enkel. Dit deel van het lichaam wordt in medische termen het been genoemd. Het been vormt samen met de voet en het dijbeen delagere extremiteit. (Het been is eigenlijk alleen het segment tussen de knie en de enkel, ook al noemen veel mensen de onderste extremiteit het been.)

Er zijn twee botten van het been, het scheenbeen en het kuitbeen. Het scheenbeen is het grotere bot dat mensen vaak het scheenbeen noemen. Het grootste deel van het lichaamsgewicht wordt ondersteund door het scheenbeen.De fibula is een kleiner bot aan de buitenkant van het been en ondersteunt niet veel lichaamsgewicht. Het heeft echter wel belangrijke functies bij deknieen enkelgewricht en is de aanhechting van spieren en banden.

De schacht van het scheenbeen is het centrale deel van het bot, niet de uitlopende uiteinden van het bot net onder de knie of boven de enkel. De medische naam voor de schacht van het scheenbeen is de diafyse van het bot. De schacht van het scheenbeen is een holle buis, hoewel hij een enigszins driehoekige vorm heeft, waarbij de scheenbeenkam de prominente rand aan de voorkant van het scheenbeen is. Breuken kunnen ook voorkomen aan de bovenkant van het scheenbeen (proximale tibiafracturen) of aan de onderkant van het scheenbeen (distale tibiafracturen).

In het holle midden van het scheenbeen bevindt zich het beenmergkanaal. Het buitenste deel van het bot is dik en stijf; dit wordt de cortex van het bot genoemd en zorgt voor de sterkte van het scheenbeen. Wanneer een tibiafractuur optreedt, wordt het bot verstoord en wordt de stabiliteit van het been aangetast.Tibiafracturen zijn meestal pijnlijke verwondingen en vereisen over het algemeen een dringende medische behandeling.

Tekens

Scheenbeenfracturen zijn typisch voor de hand liggende verwondingen, maar soms zijn subtielere, niet-verplaatste fracturen moeilijker te identificeren. De gebruikelijke tekenen van een tibiafractuur zijn:

• Ernstige pijn in de extremiteit
• Misvorming van het been
• Tederheid direct op het bot
• Onvermogen om gewicht op het been te plaatsen

Wanneer er bezorgdheid bestaat over een mogelijke tibiaschachtfractuur, wordt er een röntgenfoto gemaakt om te bepalen of het bot is beschadigd. Meestal is een röntgenonderzoek voldoende om de diagnose te stellen. Echter, in gevallen zoalstibiale stressfracturenkan er nog steeds een vraag zijn over de ernst van het letsel en kan een MRI of botscan worden uitgevoerd als een breuk wordt vermoed en de röntgenfoto's normaal zijn.

De meeste tibiafracturen kunnen worden behandeld als een spoedbehandeling of met stabilisatie gevolgd door een uitgestelde definitieve behandeling. Er zijn echter situaties waarin een tibiafractuur een spoedbehandeling vereist. Een van deze redenen is eenopen breukwaar het bot van het scheenbeen de huid is binnengedrongen. Vanwege de mogelijkheid van infectie wanneer het bot de huid binnendringt, zijn deze fracturen over het algemeendringend behandeld met een operatie.

Behandeling

Een tibiaschachtfractuur kan op verschillende manieren worden behandeld, afhankelijk van het type fractuur en de uitlijning van het bot. Traditioneel werden de meeste tibiafracturen behandeld met gipsverband of beugels. Meer recentelijk is de trend echter verschoven naar meer invasieve behandelingen met chirurgische stabilisatie van het gebroken bot, dankzij verbeterde chirurgische technieken en implantaten.

De meest voorkomende behandelingen voor een gebroken scheenbeenschacht zijn:

• Gieten:Een gipsverband is geschikt voor scheenbeenschachtfracturen die niet erg verplaatst zijn en goed uitgelijnd zijn. Patiënten moeten in het gips zitten dat tot boven de knie en onder de enkel reikt (een gipsverband met lange benen). Het voordeel van gips is dat deze fracturen de neiging hebben om goed te genezen en dat gips de mogelijke risico's van een operatie, zoals infectie, vermijdt. Patiënten met gips moeten zorgvuldig worden gecontroleerd om een ​​adequate genezing van het scheenbeen te verzekeren en ervoor te zorgen dat de botten hun uitlijning behouden. Frequente röntgenfoto's worden meestal uitgevoerd om ervoor te zorgen dat de genezing verloopt zoals verwacht.

• Intramedullaire (IM) Rodding:Intramedullaire rodding is een procedure waarbij een metalen staaf in het midden van het scheenbeen wordt geplaatst om de uitlijning van het bot te behouden. Een tibiale rodding is een chirurgische ingreep die ongeveer anderhalf uur duurt en meestal onder algehele narcose wordt uitgevoerd. Patiënten hebben een incisie over het kniegewricht en kleine incisies onder de knie en boven de enkel. Bovendien kan bij sommige breuken een incisie in de buurt van de breuk nodig zijn om de botten opnieuw uit te lijnen. IM-staven worden zowel boven als onder de breuk met schroeven in het bot vastgezet. Demetalen schroeven en de stang kan worden verwijderdals ze problemen veroorzaken, maar ook levenslang kunnen blijven zitten. Tibiale rodding zorgt voor een uitstekende fixatie en uitlijning van de botten.Het meest voorkomende risico van een operatie is kniepijn, en een van de meest zorgwekkende complicaties na een operatie kan een infectie zijn. Infectie van de staaf kan verwijdering van de staaf vereisen om de infectie te genezen.
• Platen en Schroeven:Platen en schroeven kunnen ook worden gebruikt bij sommige soorten fracturen, vooral die dichter bij de knie- of enkelgewrichten (zoalsscheenbeen plateauen tibiale plafondfracturen).Veel chirurgen kiezen een IM-staaf voor tibiaschachtfracturen, tenzij de fractuur te dicht bij het gewricht zit om nauwkeurige fixatie mogelijk te maken vanwege het fractuurpatroon. Bij deze fracturen dicht bij het gewrichtsoppervlak kunnen een plaat en schroeven de ideale fixatiemethode zijn.
• Externe fixator:Een externe fixator kan ook nuttig zijn bij bepaalde soorten fracturen. Externe fixators worden vooral gebruikt bij ernstigere fracturenbreuken openenmet bijbehorende snijwonden en beschadiging van zacht weefsel.In deze gevallen is de plaatsing van IM-staven of -platen mogelijk niet mogelijk vanwege letsel aan de weke delen. Wanneer er sprake is van een aanzienlijk letsel aan zacht weefsel, kan de externe fixator een uitstekende immobilisatie bieden, terwijl monitoring en behandeling van het omliggende zachte weefsel mogelijk is.

Herstel na een blessure

De genezingstijd na een tibiaschachtfractuur kan sterk afhangen van het type fractuur, de ernst van het letsel en de gekozen behandelmethode. Over het algemeen kan het genezingsproces van tibiaschachtfracturen 3 maanden duren, en het is niet ongebruikelijk dat fracturen 4 tot 6 maanden nodig hebben voordat ze weer volledig kunnen functioneren. Dit horen kan stressvol zijn, maar onthoud dat u, afhankelijk van uw unieke situatie, mogelijk eerder meer kunt doen.

De hoeveelheid gewicht die na de operatie op de extremiteit mag worden geplaatst, is ook zeer variabel. In sommige situaties met stabiele fracturen die op hun plaats worden gehouden met metalen implantaten, kan onmiddellijke gewichtsbelasting worden toegestaan. In andere situaties waarin er meer zorgen zijn over het behoud van de uitlijning of stabiliteit van de fractuur, kan het dragen van het gewicht na de operatie worden beperkt totdat er meer genezing is opgetreden.

Complicaties van de behandeling

Hoewel de meeste tibiale fracturen zonder complicaties zullen genezen, zijn er risico's van zowel chirurgische als niet-chirurgische behandeling van deze verwondingen. Risico's verbonden aan een operatie zijn infectie, wondgenezingsproblemen, niet-samenvoegen van de fractuur en verkeerde uitlijning van de extremiteit.Niet-chirurgische behandeling kan ook leiden tot complicaties, waaronder niet-genezen van de fractuur en verkeerde uitlijning. Medische risico's die verband houden met een operatie of immobilisatie kunnen ook voorkomen.

Een woord van heel goed

Het scheenbeen, ook wel het scheenbeen genoemd, is een groot bot van de onderste extremiteit. Gewoonlijk worden verwondingen aan het scheenbeen veroorzaakt door aanzienlijke verwondingen met hoge energie. Dit soort fracturen vereist vaak een chirurgische behandeling, hoewel er situaties zijn die ook met een niet-chirurgische behandeling kunnen worden behandeld. Complicaties van de behandeling kunnen optreden bij chirurgische of niet-chirurgische behandeling en alle tibiafracturen moeten worden behandeld door iemand die gespecialiseerd is in fractuurzorg.